Bağımsızlığın güçlü bir iradeden kaynaklandığını sıkça yanlış anlıyoruz, aslında durum böyle değil. Gerçek bağımsızlık, kabul edilmekten doğan bir güçtür. Bir kişinin özünün görülmesi ve kucaklanması, zihnin ileriye doğru gelişme cesaretini kazanmasını sağlar. Psikoloji, insanın olgunluğunun duyguların tam olarak kabulü ile başladığını belirtir. Eğer çocukluk döneminde öz benlik, eğitim hedefleri ve idealize edilmiş şablonlar tarafından bastırılırsa, gerçek hisler onaylanmadığında içsel olarak duraklama yaşanır. Dışarıda büyümüş bir yetişkin gibi görünür, ancak içsel olarak tanınma arzusunda kalan çocukluk aşamasında kalır. Bu tür bir bağımsızlık sert değil, kırılgan bir savunma kabuğudur. Ancak koşulsuz sevgi deneyimi yaşandığında ve "kendin olmak da sevilebilir" güvenini hissettiğinde, insanlar gerçekliğe kök salmaya cesaret edebilir ve hem sağlam hem de esnek bir olgunluğa doğru ilerleyebilirler. Bağımsızlık, yalnız kalmanın bir sonucu değil, bağlantının bir armağanıdır.